مظلومیت و غربت امام حسن (ع) در گفت‌وگو با حجت‌الاسلام‌والمسلمین فرحزاد | جلوه کرامت در نهایت غربت
شهادت امام حسن مجتبی (ع)، سبط اکبر پیامبر خاتم (ص)، فرصتی است تا کمی از مظلومیت‌های آن امام بگوییم؛ غربتی که بعد از گذشت قرن‌ها هنوز هم هست و دل‌های عاشق را می‌سوزاند.
به گزارش شهرآرانیوز؛ اگرچه به انتها رسیدن ماه صفر و نزدیک شدن به ربیع‌الاول، ماه شادی‌های اهل‌بیت(ع) مرهمی است بر قلوب رنجیده شیعیان از مصائب حضرت سیدالشهدا(ع)، اما همین روزهای پایانی صفر هم داغ‌هایی بزرگ و مصائبی اعظم بر اسلام و تشیع وارد کرده است که شهادت امام حسن مجتبی(ع)، سبط اکبر پیامبر خاتم(ص)، ازجمله آن‌ها و نیز فرصتی است تا کمی از مظلومیت‌های آن امام بگوییم؛ غربتی که بعد از گذشت قرن‌ها هنوز هم هست و دل‌های عاشق را می‌سوزاند. در بررسی ابعاد این مظلومیت و غربت با حجت‌الاسلام‌والمسلمین حبیب‌‌ا... فرحزاد، استاد حوزه و خطیب سرشناس مذهبی، گفت‌وگو کرده‌ایم.
هدیه ویژه خداوند
رسول خدا(ص) در تعبیری زیبا درباره امام حسن(ع) می‌فرمایند: «الحسن هدیه مِن ربّ العالمین»؛ یعنی امام حسن مجتبی(ع) هدیه‌ای از طرف پروردگار عالمین است که به امت و اهل‌بیت(ع) مرحمت شده‌اند. این رحمت، جلوه‌های خاص دارد. چه بسیار افراد که به نام حضرت و توسل به ایشان حاجت گرفته‌اند. اما امام با وجود این رحمت الهی، دچار غربت فراوان بودند؛ چه در دوران حیات و چه پس از شهادتشان؛ چنان‌که در میان پنج‌تن علیهم‌السلام غربت و مظلومیت امام حسن مجتبی(ع) خاص و برجسته است.
غربت مضاعف
یکی دیگر از جلوه‌های مظلومیت امام حسن مجتبی(ع)، امنیت نداشتن در منزل خودشان است؛ امام حسین(ع) با همه مصائبی که دیدند، همسرشان همراه و همدل و حامی ایشان بود، اما امام مجتبی(ع) با قاتل خود زیر یک سقف زندگی می‌کردند! غربت امام مجتبی(ع) مخفی است. آقا امام‌حسین(ع) سالانه چندین میلیون زائر پیاده فقط در اربعین دارند، هزاران موکب به عشق خدمت به زائران اربعین ایشان برپا می‌شود و این مواکب، وفور نعمت و خدمت است، اما درباره امام مجتبی(ع) چه؟
کم نگذاریم!
امام حسن(ع) حتی در روضه‌ها هم غریب هستند، تاجایی‌که حضرت زهرا(س) به خواب برخی بزرگان آمده‌اند و به خاطر این غربت فرزندشان در روضه‌ها و منابر گلایه کرده‌اند. مرحوم میرزاعلی‌اکبر ترک، از منبری‌های برجسته تهران، می‌گفت: ماه رمضانی تهران منبر می‌رفتم. آخرهای ماه رمضان بود که یک شب حضرت زهرا(س) را در خواب دیدم اما بی‌بی به من توجه نمی‌کردند، عرض کردم: بی‌بی‌جان، من روضه‌خوان فرزندتان حسین(ع) هستم. چرا عنایت نمی‌فرمایید؟ فرمودند: «مگر امام‌حسن(ع) فرزند من نیست؟».
یاران بی‌وفا
یکی دیگر از جلوه‌های مظلومیت امام حسن(ع)، فقدان یاران باوفا و بالعکس خیانت یاران است. امام حسین(ع) شب عاشورا به اصحاب خود فرمودند: «من اصحابی بهتر و باوفاتر از شما سراغ ندارم». یارانی که تا جان در بدن داشتند، اجازه ندادند دشمن قدمی به‌سمت بنی‌هاشم بردارد و خود را بلاگردان امام حسین(ع) و خانواده‌شان کردند اما، یاران امام حسن(ع) خود را به زر و سیم معاویه فروختند و سجاده از زیر پای امام(ع) کشیدند و حتی گفتند هر زمان معاویه بگوید، حسن بن علی را دست‌بسته تحویل می‌دهیم.
صلحی بالاتر از خورشید
امام حسن(ع) جایگاه ویژه‌ای در تاریخ اسلام و حیات شیعه دارند. این‌طور نیست که صلح ایشان کم‌اهمیت‌تر از قیام امام حسین(ع) بوده باشد، بلکه همان صلح زمینه قیام امام حسین(ع) و عاشورا را فراهم کرد. پیامبر(ص) درباره اهمیت صلح حسنی فرمودند: «صلحی که فرزندم حسن(ع) انجام خواهد داد، برای امت از آنچه خورشید می‌تابد، برتر و بالاتر است. او با بدترین خلق خدا به‌خاطر خدا مدارا می‌کند».
محبوب قلب برادر
امام حسین(ع) که محبتشان در قلوب بشریت نفوذ کرده است و همه عالم برای غربت و بر مصائب ایشان گریه می‌کردند، خود در غربت و مظلومیت برادرشان، امام‌مجتبی(ع) گریه می‌کردند و می‌فرمودند: «بعد از رفتن و فراق تو اگر از دنیا نروم، ولی مشتاق مرگ هستم تا جای خالی برادر را نبینم»؛ لذا هر کاری که انجام دهیم تا این غربت حداقل پس از شهادت حضرت رفع شود، پیغمبر(ص)، امیرالمؤمنین(ع) و حضرت زهرا(س) را شاد می‌کند؛ به‌ویژه این روزها برای امام حسن(ع) قدمی برداریم و خدمت کنیم.
بالاتر از مکرها
معاویه نقشه‌های عجیبی داشت و با مکر و حیله و همراهی عمروعاص، خباثت‌ها و جنایات بسیار در حق شیعه کرد. جانشینی یزید بدترین این جنایت‌ها بود که عاشورا و آن بالاترین مصائب عالم را رقم زد؛ او بسیاری از شیعیان امیرالمؤمنین(ع) را به شهادت رساند و جنگ‌های طولانی با امام علی(ع) و امام حسن(ع) به‌راه انداخت و با دسیسه، لشکریان آن حضرات(ع) را فریب داد و علیه امام(ع) شوراند. معاویه نقشه داشت که دوستان اهل‌بیت(ع) و شیعیان را اسیر و در بازار خریدوفروش کند اما صلح امام حسن(ع) همه را خنثی کرد.
مزار بی شمع و چراغ
از جلوه‌های غربت امام مجتبی(ع) همین بس که مزار مطهرشان در قبرستان بقیع نه زائری دارد، نه سایبانی و نه شمع و چراغی در شب؛ تاریک‌ترین جای مدینه، قبرستان بقیع است. باید این غربت را با مجلس و روضه و عزاداری و عرض ارادت کم کنیم. رسول خدا(ص) می‌فرمودند: «چشمی که برای حسن من اشک بریزد، کور وارد محشر نمی‌شود. دلی که برای حسن من غمگین شود، روز قیامت شاد و مسرور خواهد بود. قدم‌هایی که به زیارت حسنم برود، بر پل صراط نمی‌لرزد».
کریم اهل‌بیت(ع)
همه ائمه(ع) اهل کرامت هستند. در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: «عادَتُکُمُ الإِحسان و سَجیَّتُکُم الکَرَم»؛ یعنی در روش شما ائمه(ع)، منش شما و خوی شما، کرم با همه وجودتان عجین شده است. اما این ویژگی در امام حسن(ع) بروز و ظهور و جلوه‌های دیگری داشت، از این‌رو به کریم اهل بیت(ع) شهرت یافتند؛ کرامت یعنی بزرگوار، یعنی انسانی که شرح صدر دارد، دریادل است، خودش را برتر از آن می‌داند که درگیر چیزهای کوچک و بی‌اهمیت شود. انسان کریم هر وعده‌ای بدهد، خُلف وعده نمی‌کند و هر وقت هم بر دشمن غلبه کرد، اگرچه می‌تواند مقابله‌به‌مثل کند، شکر این غلبه را عفو قرار می‌دهد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
